ถ้าไม่ต้องทำงานประจำที่ไม่ค่อยชอบ แล้วเอาเวลามาสร้างสรรค์งานเขียนดีๆ เขียนบทความเพื่อสังคม สัมภาษณ์บุคคลตาบอดหลายคนที่น่าสนใจ ก็คงเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมากๆ ในความรู้สึก
ผมเคยมีความคิดแบบนี้ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่หลายครั้งมากๆ เพราะบทความดีๆ บทความหนึ่ง ยิ่งถ้าเป็นบทความสัมภาษณ์ใครสักคนที่ต้องเก็บรายละเอียดค่อนข้างเยอะ ก็ยิ่งต้องใช้เวลา ซึ่งแม้ในแต่ละสัปดาห์จะมีวันว่างอยู่บ้าง แต่ด้วยความเพลียจากงานประจำ พอได้หยุดก็ต้องเอาเวลามาอ่านหนังสือ ใจเลยไม่ได้มุ่งไปที่การเขียนสักเท่าไหร่
ผมเสียดาย เสียดายที่ในช่วงหนึ่งของเวลา มักได้เจอคนตาบอดที่น่าสนใจอยู่เสมอ ใจก็อยากนั่งคุย อยากมีเวลาสัมภาษณ์พวกเขา เพื่อถ่ายทอดเรื่องราวของพวกเขาให้คนอื่นๆ ได้อ่าน แต่กลับไม่ได้ทำสักที
งานประจำที่ได้เงิน กับงานอดิเรกที่ยังไม่มีรายได้เป็นชิ้นเป็นอัน แน่นอนว่าผมยังคงเลือกข้อแรก ได้แต่คิดว่า อนาคตคงต้องบริหารเวลาให้ได้มากกว่านี้ เพื่อจะทำให้งานที่เป็นรายได้หลักและงานที่ชอบแต่ยังไม่เกิดรายได้ให้เดินไปพร้อมกันได้
