วันนี้นึกยังไงไม่รู้ ไปหาดูภาพยนตร์เรื่อง "รักหนูมั้ย?" ซึ่งดูแล้วประทับใจมาก ผมเลยแวะมาบันทึกเอาไว้ครับ

ออกตัวก่อนว่า บทความนี้มีสปอยหนักมาก ดังนั้นใครไม่ชอบสปอย ไม่ควรอ่านเป็นอย่างยิ่งครับ

จริงๆ ได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ลืมดู ส่วนหนึ่งคิดในใจว่า "นางเอกมีคนเดียว พระเอกมีตั้งสามคน แล้วมันจะจบยังไงวะ คงจบไม่ดีแน่ๆ" เพราะคิดแบบนั้นแหละ เลยไม่ได้ดู แล้วก็ลืมไป จนมาได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้อีกครั้งหนึ่งอย่างบังเอิน ก็เลยคิดว่า "เอ้า มันเป็นหนังค่ายเดียวกันกับไทบ้านเดอะซีรีส์นี่ งั้นดูสักหน่อยแล้วกัน"

ไปเจอประเด็นหนึ่งในโซเชียล ว่าด้วยเรื่องสำนวนการเขียนของนักเขียน ที่หลายคนมองว่า นักเขียนบางคนใช้คำซับซ้อน หรือยากต่อการทำความเข้าใจ ทำให้ไม่อยากอ่าน และอยากให้นักเขียนหันมาใช้คำง่ายๆ หยาบๆ หรือใช้คำตรงตัวเหมือนนิยายแชท หรือนิยาย NC ตบจูบบางเรื่องไปเลย

ผมมองว่าคิดแบบนั้นก็ไม่ถูก และก็ไม่ผิด แต่อยากให้เข้าใจว่า งานเขียนมันคืองานศิลปะแขนงหนึ่ง ซึ่งคนเราเข้าถึงได้ไม่เท่ากันอยู่แล้ว ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ดังนั้นการเสพงานของแต่ละคนจึงเข้าถึงได้ไม่เท่ากัน

บางคนเข้าถึงได้แค่เนื้อหาภายนอก เช่นใคร ชื่ออะไร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่างไร สนุก ไม่สนุก

ขณะแรกที่ผมเลือกเข้ามาเรียนมนุษยศาสตร์สาขาภาษาไทย ในความคิดผมตอนนั้น ไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ว่า สักวันหนึ่งเราจะต้องมาเดินเฉียดกับสายครูเลย

โดยส่วนตัวผมรักชอบไปทางขีดๆ เขียนๆ เสียมากกว่า ดังนั้นไอ้เรื่องการสอนที่อาจารย์ย้ำนักย้ำหนาเลยไม่ค่อยเข้าหูสักเท่าไหร่

แต่ด้วยคนที่มาเรียนมนุษยศาสตร์ภาษาไทยส่วนใหญ่ เป็นคนที่พลาดมาจากครุภาษาไทย ดังนั้นจึงหวังว่า หากเรียนจบสาขานี้ก็คงไปเป็นครูได้ไม่ต่างกัน เพราะสาเหตุดังกล่าว ทางหลักสูตรจึงได้มีการเสริมเพิ่มเติมในส่วนนี้ให้ด้วย

มานั่งนึกดู ผมว่า ผมก็มีจุดเปลี่ยนในช่วงชีวิตของผมไม่น้อยเหมือนกัน แถมจุดเปลี่ยนในแต่ละครั้ง ยังเปลี่ยนการดำเนินชีวิตไปเป็นส่วนใหญ่อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นสังคม กลุ่มเพื่อน หรือแม้กระทั่งการเรียน รวมถึงสายงานที่ทำ

แต่ก่อนจะเปลี่ยนสาย ก็จะมีวางแผนไว้บ้างเล็กๆ น้อยๆ ส่วนหนึ่งที่กล้าทำ เพราะภาระความรับผิดชอบยังไม่มีด้วยนั่นแหละ (แน่ละ ยังวัยรุ่นอยู่ 55)

เริ่มแรกอยากจะเป็นนักดนตรี ตอนนั้นอายุอยู่ระหว่าง ม.ต้น ก็ลุยเลยเต็มที่ ทั้งไปซื้อแผ่นซีดีมาเรียน หาดูวิดีโอตามเน็ต รวมถึงเข้าไปเรียนที่วิทยาลัยนาฏสิลป์

หลายครั้ง ที่ผมพบว่า อยู่ดีๆ ก็มีคำบางคำโผล่ขึ้นมาในโซเชียล ซึ่งก็มีทั้งนิยมและไม่นิยม

และก็หลายครั้งอีกเช่นกัน ที่คำบางคำที่เรามักได้ยินจนติดหูค่อยๆ เลือนหายไป อย่างที่เราเองก็แทบไม่รู้ตัว พอตระหนักได้อีกที คนก็ไม่พูดกันแล้ว แต่ละวันก็จะเป็นอยู่อย่างนี้

ผมว่าวัฏจักรของภาษามันก็เหมือนกับชีวิตของคนเรา คือมีเกิดขึ้น เปลี่ยนสถานะ แล้วดับไป

ทำไมผมถึงบอกว่าภาษามีการเปลี่ยนสถานะ ผมจะขอยกตัวอย่างให้เห็นชัดเจน เช่นคำว่า "หื่น" ในสมัยก่อนคำว่าหื่นจะแปลว่าหอมมาก แต่ทุกวันนี้ คำว่าหื่น กลับกลายเป็นกลิ่นที่มันไม่เข้าท่า ประมาณว่า เสื้อผ้าไม่ได้ซักมานาน จนหื่นคอ หรือเหม็นหื่น