เทียบความต่างระหว่างศิลปินนักร้องยุคเก่ากับยุคปัจจุบัน

เอาจริงๆ ในแง่ของคนชอบฟังเพลง คือฟังหมดทั้งต้นฉบับและคัฟเวอร์

สังเกตว่านักร้องพักหลังๆ ไม่มีความเป็นอัตลักษณ์ของตัวเองเลย ทั้งเพลงลูกทุ่งหรือสตริง ลูกคอลูกเอื้อนของหลายๆ คนแทบจะลอกกันมาด้วยซ้ำ

ถามว่ามันฟังเพราะหรือเปล่า โอเคมันก็ถือว่าเพราะ แต่มันก็เพราะไม่สุด

อารมณ์มันเหมือนกินอาหารอร่อยๆ แต่เป็นอาหารประเภทเดิมๆ แล้วกินมันซ้ำๆ คือต่อให้มันจะอร่อยยังไง แต่คนเรามันก็มีเบื่อกันบ้าง

ของบางอย่างโดยเฉพาะงานศิลปะเช่นการร้องเพลง บางทีมันไม่จำเป็นต้องไปใช้เทคนิคการร้องให้เหมือนคนอื่น เพราะสิ่งที่ดีที่สุดก็คือความเป็นตัวเอง การร้องเพลงให้คนอื่นฟังแล้วเพราะ มันไม่จำเป็นต้องมีเทคนิคอะไรมากก็ได้ แค่ใส่ความเป็นตัวเองเข้าไปแล้วใช้เทคนิคเท่าที่จำเป็น แค่นั้นมันก็ออกมาดีแล้ว

ดูอย่างเพลงยุค 90 หรือ 2000 เขาก็ไม่เห็นมีเทคนิคการร้องอะไรมาก แต่ทำไมคนฟังแล้วติดหู ทำไมฟังแล้วมันทำให้ติดปาก แล้วนึกถึงเนื้อหาในเพลงอยู่ตลอด

นั่นเพราะศิลปินแต่ละคนเขาใส่ความเป็นตัวเองลงไปด้วย ถ้าคนชอบฟังเพลงจริงๆ บางคนฟังออกแม้กระทั่งแนวดนตรีของแต่ละวงหรือของศิลปินแต่ละคน ทั้งที่ยังไม่ได้ยินเสียงของคนร้องด้วยซ้ำ

ศิลปินรุ่นใหม่มีความคิดสร้างสรรค์ก็จริง เช่นนำแนวดนตรีมาผสมผสานกัน หรือสร้างทำนองใหม่ๆ ขึ้นมา แต่ที่มันขาดไปคือความประณีต

มันคงเพราะแบบนี้แหละ ถึงทำให้หลายคนเลือกที่จะนั่งฟังเพลงเก่าๆ ในช่วงเวลาพักผ่อน เพราะมันสามารถเสบงานของศิลปิน และเข้าถึงอารมณ์ของเพลงได้ดีกว่า